TÜRK MUSİKİSİ ÇALGILARI: TEF

Tef, yuvarlak bir tahta kasnağın bir veya iki yanına deriden bir örtü geçirilerek yapılan ve parmak vuruşlarıyla çalınan, 20-40 santimetre çapında vurmalı bir Türk Halk çalgısıdır.

Kasnak üzerine açılan yarıklara 3-5 çift ince pirinçten yapılmış ziller geçirilerek çalgının ritminin zenginleşmesi sağlanmaktadır. Bazı yörelerde sade olanları da bulunmaktadır. Zilli ve Zilsiz olmak üzere ikiye ayrılmaktadır. Ebat olarak büyük olanlarına "Daire" denilmektedir. Büyük boy teflerin derisinin oğlaktan olması makbüldür.

Yöre ve çalan kişilere göre Tarande, Çingene, Acem diye isimler almaktadır.

Tef, Türk musikisinde bir usul vurma aletidir. Bir çeşit açık davul olan tefin çeşitli şekillerine eski kavimlerde de rastlanır. Araplar'dan İspanya yoluyla Avrupa'ya geçmiş ve adına "Tambour De Basque" denmiştir.

Milattan önceki dönemde Anadolu, Mezopotamya ve Orta Asya uygarlıklarında ve daha sonraki dönemlerde de tüm bu coğrafya içinde yaşayanlar tarafından çeşitli tür ve biçimleri kullanılmış olan bu vurmalı çalgı, Osmanlı'da da Tasavvuf Müziği ve Halk Müziği'nde kullanılmıştır.

Farsça’da "Duf", Arapça ve diğer bazı dillerde "Defik" olarak kullanılan bu isim, Türkçe’ye "Tef ya da Def" olarak yerleşmiştir. Tef kasnağının eni genellikle 4-6 cm civarındadır. Kasnak üzerine kıymetli ağaçlardan yapılan kaplamalar ya da fildişi, sedef ve bağa işlenerek yapılan süslemeler onları çok değerli kılmaktadır.